Η θεωρία υποδεικνύει με έμφαση ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα που έχουν απομείνει θ' αρχίσουν να δίνονται σε ενέργειες γύρω στο 1 TeV (τέρα ηλεκτρονιοβόλτ). Αυτή η ενέργεια είναι ένα εκατομμύριο εκατομμυρίων φορές μεγαλύτερη από την ενέργεια που χρησιμοποιείται σε συνηθισμένες βιολογικές και χημικές διαδικασίες, αλλά μόνο δέκα φορές μεγαλύτερη από αυτή που έχει επιτευχθεί στους σημερινούς επιταχυντές σωματιδίων. Αυτές είναι οι ενέργειες που θα εξερευνήσει ο LHC.
Ο ευκολότερος τρόπος να φτάσουμε στο 1 TeV είναι να αναγκάσουμε δέσμες πρωτονίων να συγκρουστούν μεταξύ τους, καθώς τα πρωτόνια είναι σχετικά εύκολο να παραχθούν και να επιταχυνθούν. Παρόλα αυτά, τα πρωτόνια είναι πολύπλοκα σωματίδια, που περιέχουν κουάρκ και γλουόνια (φορείς της ισχυρής δύναμης) και που μοιράζονται την ενέργεια. Έτσι, για την επίτευξη ενεργειών της τάξης του 1 TeV, ο LHC θα θέσει σε σύγκρουση δέσμες πρωτονίων μεγαλύτερης ενέργειας, γύρω στα 7 TeV.
Το CERN έχει παράδοση να κατασκευάζει νέες μηχανές που εκμεταλλεύονται τις προγενέστερες επενδύσεις, δηλαδή τους προϋπάρχοντες επιταχυντές. Ο επιταχυντής LEP έχει ενσωματώσει το σύγχροτρο πρωτονίων ΡS, τον πρώτο εργαστηριακό επιταχυντή πρωτονίων που κατασκευάστηκε πριν 40 περίπου χρόνια, όπως επίσης και το υπερσύγχροτρο πρωτονίων (SPS) το οποίο κατασκευάστηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του '70. Και ο LHC θα χρησιμοποιήσει αυτούς τους επιταχυντές, που θα λειτουργήσουν ως "προωθητές". Επιπλέον, ο LHC θα κατασκευαστεί στη σήραγγα του LEP, έτσι δεν θα χρειαστεί ιδιαίτερη μηχανική κατασκευή. Στην αρχή, ο LHC θα εγκατασταθεί στη θέση του LEP. Αργότερα, ο LEP μπορεί να ξανασυναρμολογηθεί και οι μαγνήτες του να τοποθετηθούν πάνω από τους μαγνήτες του LHC, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο νέες δυνατότητες στην επιστημονική έρευνα με τη συνδυασμένη λειτουργία των LHC/LEP.